Overgeweldigd door verontwaardiging
Verontwaardigd zijn is lekker. Ik ben een echte iemand. Kijk, ik denk belangrijke dingen. Kijk mij eens op stoom komen en worden meegenomen, opgetild! Ik heb een mening. Ik weet de waarheid. Ik ken de waarheid als absoluut, persoonlijk, mooi rond en vol. Ik ben een goed mens, Ik weet het zeker. Ik hoor bij de goede. want mijn vrienden zitten ook aan deze kant. Hier wil ik bij horen, hier hoor ik bij. Wij zijn het eens, we zijn één.
Ik kan niet naar een andere kant, naast deze groep ken ik niet echt een groep. Dus ogen dicht voor ongemakkelijke feiten die niet in mijn vakje passen. Nuchter redeneren wil mij uit de verontwaardiging halen. Snel produceer ik nog meer oprechte verontwaardiging over het echte onrecht. Blijf deze dag graag bij de waan van duidelijkheid. Zo.
Dichttimmeren die deur, blinderen die ramen met ander geuit zicht. Dan kan ik achterover leunen en hoef ik niet alert te blijven. Pffff… andere wegen overwegen, bevragen, onderzoeken. Ik mag blijven in deze schuilplaats, me laten bedwelmen door de weer klinkende klanken van gelijk hebben in prachtige gepassioneerde passages. Ja goeie, heb je dat stuk ook gelezen? Harmonische gelijkgestemdheid in een gelijkelijk afgerichte groep,
Maar misschien …
is er wel geen gelijk en alleen maar ingewikkeldheid. Zijn de anderen niet dom maar is het perspectief vanuit hun tribune vak anders. Misschien heb je maar 20% in zicht, een hyperfocus van een afgezakte flappenbril. Door de bruisende adrenaline en het overgeschreeuw naast me, worden we ge-zelfhypnotiseerd, ge-zelfbrainwashed en doof, nog verder verwijderd van de verderweg foute ander.
Wat dan daarmee?
Oppassen voor de kick van kant en klare conclusies, de zelfgenoegzame zekerheid, de glorie van het grote gelijk, de waan van ‘ík weet hoe het zit’. Nee, je zit vast. Genageld aan oordelen en standaard instellingen. Ben je nu boos? Verongelijkt? Verontwaardigd? Nou, dat.
Gatver, balen, jammer, moeilijk. Daar gaat de laatste veiligheid van het verdrag van ‘Wij’.
Hier sta ik weer, voeten op de grond. In de prut. Dat is zeker. Maar… gelijkvloers.
Er was een tegenstrijdig meetbaar feit van ‘het andere kant kamp’ voor nodig om me wakker te maken.
Oh ja? Denk je dat je wakker bent? Er zitten nog vele aardlagen onder waar je nu bent. Die net zo niet aardig en ongemakkelijk zijn. Weet dat je het niet weet. Ja, er is verdriet, pijn, onvermogen, liefde. Het feestje van mens zijn, op locatie drijfzand. Niet te bevatten. Grenzeloos.
Het uiteindelijk nergens bij horen, zwerven als mens onder mensen. Onzekerheid is je houvast. Ik hou me vast.
_________________________________________________________________________________
Twee keer sneu
Daar stonden we dan, in de kring, na een prachtige middag en avond. Zeker 60 jonge mensen, middelbare school leeftijd, in het Parcival College. We organiseerden vanuit Buitengewoonzijn een project waarbij de Nederlandse scholieren een leuke dag verzorgden voor leeftijdsgenoten. Dit keer voor kinderen van nieuwkomers. Spelletjes, workshops, uitgebreid eten. Fantastisch!
En nu, de afsluiting. De grote cirkel vulde de kantine in Groningen. We zingen Claudia de Breij: Mag Ik dan bij jou…. Witte blaadjes met de tekst in de hand, mijn zoon op piano. Wat een ontroering. ik krijg er geen geluid meer uit. ‘Als de oorlog komt en als ik dan moet schuilen, mag ik dan bij jou?’ Wat een mooi project. Applaus.
Tijd om afscheid te nemen. Er worden hier banden gesmeed. Top. Eén van de buitenlandse jongeren kom naar me toe met een blauw stickie in zijn hand. Of ik die nog als laatste wil opzetten, ze willen ook nog iets terug doen om ons te bedanken.
Nou prima, hartstikke schattig!
En dan….. Zware gedragen klanken galmen door de zaal. Een soort zigeunermuziek? De jonge mensen vormen een dichte kring, houden elkaar stevig vast. Echt, ik krijg kippenvel als ik het beschrijf. Ze zijn samen, écht samen. Ze zijn meer samen dan wij van kunnen durven dromen.
Ze dansen, dansen, intens, kijken elkaar aan, blijven elkaar aankijken, bewegen, synchroon, een eenheid. Ze draaien en in mijn hoofd draaien alle verhoudingen en aannames. Zij genieten zichtbaar. En de witte wij’tjes, staan als oeteltjes te kijken. Overrompeld, getuige van iets onbekends, groots, iets krachtigs. En enkeling durft mee te bewegen in de dansende deining van deze gemeenschap. Aan diggelen die Claudia. Wat een sneu mager aftreksel dat afgeknepen keeltje van mij. Hou ik mezelf voor de gek met die goede bedoelingen? Want ik vond mezelf best goed bezig eigenlijk. Mijn altruïstische zelfbeeld vervaagt en maakt plaats voor de ontdekking van een lichtelijk beschamend etnocentrische houding. Ik blijf gefascineerd staan kijken. Voel afzondering, verlangen. Verdriet. Het cadeau van een grand dessert.
Hetzelfde, nog meer sneu, gebeurde me nogmaals op vrouwendag, een paar jaar geleden.
Ik draaide als DJ voor een groep van ruim 100 vrouwen, waarvan de meerderheid in het zwart en gesluierd. In het begin van avond zaten die vrouwen veelal bij elkaar, achterin de zaal. Ik wist niet zo goed wat te doen, wat te draaien voor deze “schuchtere groep”… Op een gegeven moment gingen ook zij, sluiers af, samen in een kring dansen, samen los. Echt los! Los gaan van het individu, op in het collectief. Daar stonden wij en onze zogenaamde zelf expressie. met onze mooie kleertjes, ik had nog wel voor het eerst mijn glimmende ABBA shirt aangedurfd. Weer voelde ik me sneu. Weer was het een onvergetelijke ervaring.
Hoor me goed. Ik spreek niet over beter of fout. Weet ik veel, nee. Maar in welke gemeenschappen komen wij samen op die manier ….. carnaval? Voor die zelfexpressie hebben wij meestal wel wat hulpmiddelen, lees alcohol of een paar pilletjes nodig. Carnaval vind ik trouwens dus ook stom en dom. Lang leve het wederzijds driedimensionale onbegrip aan alle kanten. Wat een onervarenheid en onwetendheid van “het andere”. Braaf op de tribune, afstandelijk, in clubjes en hokjes, zelfs vervreemd van ons eigenste lijfelijke zelf.
Ik voel, ik hoop, ik koester het idee van wederzijds verlangen en nieuwsgierigheid naar elkaar.
____________________________________________________________________
Escape room in 2 minuten en 54 seconden
Ik ben chagrijnig. Die is stom, dat is niet goed, daar ben ik te dom voor ……enzovoort enzovoort en nog verder voort.
Ik zak, ik zak steeds verder en het wordt al maar donkerder en enger. Ik doe niks. Ik verzuip, sluit me op en af.
Oké STOP.
Ik wil uit deze donkere kamer ontsnappen en de code kraken.
Ga kijken.
Zoek naar hints. Waar heb ik steken laten vallen … Hoe zit het met mijn geweten? Waar ben ik in niet meer integer….. Waar ben ik niet aan het doen wat ik gezegd heb dat ik zou doen……. Waar ben ik ontrouw aan mezelf ……. want daar, via dat gebied lekt mijn levendigheid, mijn inspiratie en wordt vervangen door een hoop chagerijnige venijnigheid.
Oké NU kijken.
Helder. Een frisse blik en vergroot de kans op een oplossing. Op een doorbraak. Uitbraak.
Wat loop ik te bravouren? Wat ben ik aan het ontwijken, wat verberg ik, wat knaagt er ……. Effe echt eerlijk zijn.
Oké gatverdarrie, daar gaan we.
Onderzoeken. Er zijn meerdere puzzels tegelijk. Ik heb een klant nog niet verschoven terwijl ik weet dat ik niet kan. Ja, dat voelt vies. Wacht, ik ga nu app-actie ondernemen, ben zo bij je terug.
Oké, dat lucht op en viel best mee.
Verder ……. ik zou nog een oefening beschrijven en inleveren bij een artikel, dat ben ik aan het weg duwen. Wat een onzin hè, de tijd schrijdt voort en weg duwen maakt de druk alleen groter. Maar ja, dit gaat niet over logica.
Oké door.
Ja, die oefening. Nu uitschrijven? Nee, in de agenda voor morgen. Nu de nieuwsbrief eruit van buitengewoonzijn, die drukt heel hard op me. Eigenlijk omdat de nieuwe ronde training eerdaags al begint.
Hoe lang blijf ik nou worstelen met dit soort uitstel onzin?
Ik weet alles van tevoren, elke minuut en gemuts, bewustzijn er over, is verloren tijd en toch blijf ik het maar doen. Nu ook. Weer. Waarom? Verkeerde vaag. Antwoord doen we niet aan. Nog meer uitstel gedrag. Ik zou nu wel graag boos willen worden op iemand. Maakt niet uit wie. Iemand anders erop wijzen wat hij/zij allemaal nog zou moeten doen. Dat is leuk. Of boos worden op mezelf, hoe erg het is dat ik dit doe! Ook onzin. Of iets kopen! Ja, ik moet nog spanbanden hebben, dat kan ik nu wel even doen. Haha! Ja echt, daar gaat de flow nu naartoe. Ja, ja…. Nonsens. Allemaal zonde van de tijd die laatste alinea.
Spannend, dat is het! Dat is een code bij mij.
Zodra het spannend is gaat er ontkenning, vergeetachtigheid en uitstel en ontwijkmechanismes aan. Niet kwetsbaar willen zijn. Helaas hou ik van spannen de dingen, dan kom je nog eens ergens.
Erkenning, de sleutel!
Nou, je doet het goed meis! Weer je nek uitsteken, weer ervoor gaan, terwijl je ook achterover zou kunnen gaan hangen en lekker levend consumeren, beetje klagen erbij op zijn tijd …. Maar nee, daar gaat ze weer! Goed zo, met alles erop en eraan, door! Nieuwsbriefje doen, kom maar op!
Na nog een omweg via wat mails is de nieuwsbrief verstuurd.
Op zoek naar de allerbeste Escape Room-tips om te ontsnappen? #Beginbijdewereld.Nu
_________________________________________________________
Bad city Trip
Dagen ondraaglijke lichtheid in het stedelijk schemergebied. Ongemakkelijke ogen blikken. Zie me, de selfie stuffed lippies. Zwaar beladen oogleden lijden onder de plaklast. Eeuwen architectuur verworden tot decorum voor gebrande wenkbrauwen. Narcissus plat volgespoten. Kom cannabisbisbis. Consumentenporno gepresenteerd op een plate met doodgestoken steak. Stommelende pislauwe bierstegen. Struikelen. Persona gevallen voor vreemde valuta. Marcherende hordes lopers, door naar all you can see. All you can buy the same same same insane. Onbevlogen, alles gevlogen. Gevolgen vervlogen. Waarheen? Zwart gassige uitgelaten gebouwen vertonen aglomeratiestuipen. Oud out auw. Veel. Zie ook. Het menselijke verrijst. Pappa wacht met een lege buggy vol geduld op dreutelende dreumes. Twee oudjes verkleefd en doorleefd schuifelen hun eigen weg. Mensen leiden me van wanhoop en terug.
____________________________________________________________
Mijn eerste insta
Waanzinnig! Wat leuk dit, veel leuker dan Facebook! Top amusement vanuit de hele wereld. Een perfecte afleiding. Helemaal lekker weg. Verdwijnen in een boeiende beeldenstorm. Het maakt dat ik helemaal niet meer denk. Je lost op en bent nergens meer. Niemand meer.
Maar het beklijft bij mij niet, het is luchtig, vluchtig, Het gaat door me heen. Ik heb gisteren dierenfilmpjes gezien maar meer weet ik me eigenlijk niet te herinneren. Bij FB erger ik me tenminste nog…
Goh, iedereen doet dit! Het is gewoon, er is gewoon geen weerstand te bieden aan zoveel leuks toch? Toch opmerkelijk. Als je het dan niet voor elkaar krijgt om te stoppen met kijken zeg je tegen jezelf; heerlijk even binge-watchen. Ik snap het wel.
Ik snap het niet. Je geeft zo een uur, uren van je leven weg. Glippen zo tussen je vingers door. Er wordt niet gebouwd aan herinnering of toekomst, verbinding, groei.
Is dat nodig dan? Moet dat, bouwen en nuttig zijn? Het is toch heerlijk om je dagen te slijten met onschuldig vermaak zonder schuldgevoel. Risicoloos inpluggen en rondkijken in het leven van andere mensen die voelen als bekenden. Genieten maakt de wereld ook een beetje mooier. Waarom zou je nog iets moeilijks bouwen, ondernemen, creëren als je speciaal voor jou geselecteerd leuks te zien krijgt waarin zoveel mogelijk is en alles al gedaan lijkt? Iedereen insta-at dus het zal wel oké zijn.
En dan ben ik zeker de moraal ridder. En een bangerd. Maak je niet zo druk zeg! Ik weet het niet.
Zou jij tevreden zijn op je sterfbed? Of ben je dan nog aan het filmen voor insta. We hebben weinig vergelijk met hoe het anders kan. Behalve dan misschien, in een andere eeuw, het contrast met mijn moeder. Jarenlang koffie schenken in de kerk, wandelen met bejaarden en oeverloos collecteren voor 10 goede doelen. Waarom dichte deuren, klappen, pijn oplopen in het echte leven?
Hoezo echt, het plezier van insta is ook echt! Lachen, prikkels, bevrediging…..
Nou nee, nee, ikke niet, ik leef liever!
Wat is dat dan? Ik leef! Ik ben hier, ik ben nu.
Wat is daar nou leuk aan?
Nou het is niet perse leuk …. het is écht! Hier echt zijn. Je kunt falen, ja, maar dat is dan ook een echte ervaring! Het is sensationeel en spectaculair. Als je je het realiseert bevind je je iedere minuut in een uniek moment. Het is het enige wat er is! Het moment, dit moment, jóuw moment.
Geplaatst op insta op 6 november.
Elke keer onthuist
Ik werd m’n huis uit gesleurd, ontheemd, ver weg van hier.
Op transport, drukte, onrust, omleiding van mensenmeningen.
Naar waar ik was, naar wat er kon, zou zijn, moest komen of gaan gebeuren.
Verloren, op drift, zonder houvast. Afleiding naar toen en straks, overvol.
Ik verlies, ik ga verliezen, ik verloor. Wat een zonde, van leven.
Ik word m’n huis uit gesleurd door Mister Mind.
Keer op keer als ik me door een gedachte goedgelovig laat grijpen.
Tijden en lang gehypnotiseerd, bewustzijnsloos.
Mee ge-ontvoerd. Ontheemden, weg van hier, weg van levend zijn.
Laat me ontluisteren. Los. Leeg.
Terug naar het nu thuishuis.
——————————————————————-
Kassa Kraker
Pfff…. Mensen zitten zo vast in hun patronen. Iedereen gedraagt zich maar zoals het hoort.
Ah, ik hoor een klacht! Tingeling, wake up! Hier is iets te halen. Wat zit onder de klacht aan verlangen dan? Mijn wens is zelfexpressie, contact, kom maar op jij! Nee, niet zij, maar jij kom op! Iets doen. Oké, dan kan ik authenticiteit inbrengen. Ga maar de toon veranderen, openheid creëren met een kwinkslag, het breken van de cocon, pretenderen torpederen, de moraal kraken. Yo, lekker, een dikke uitdaging! Als ik niet gehecht ben aan het resultaat kan ik ermee spelen. Ja! Spelen! Wat kan er gebeuren… ik voel me een wildwaterkanoër, intens, weer een rots in de weg. Ja, een afwijzende blik. Hup erdoor, er onderlangs. Zijn met de weerstand. Glimlachend ondergaan en weer bovenkomen. Oh verkeerde afslag. Van watervallen afdonderen, schrikken, doorzetten. Op naar het gouden moment.
Een onderwater salto. Nou nou, in het zwembad durf ik nauwelijks in het diepe. Het is trillend voor een groep staan. Op straat theater maken met angst in je oksels. Zeker, maar overal altijd zit echt contact. In elke conversatie. Elke dag, overal, met iedereen! Het avontuur van boodschappen doen. Het mens achter de kassa… wat is er mogelijk? Hoe ver ga ik?
Spannend, proberen, kijken wat er kan. Ja? Nee?
JA! Dan de winkel uitlopen met een euforische overwinningsgevoel….Intens blij! Ik had ‘m, dit was écht! Er was samen!
——————————————————————————————–
Ik heb kiespijn
Ik heb geen tijd. Ik weet het zeker. Ik voel het overal. Is het waar? Geen idee, dit is de standaard. Lekker druk. Te druk. Teveel druk. Hoezo dan blijf ik liever rennen en de adrenaline hoog houden? Hoog, hoog of anders down? Ik realiseer me hoe we ons lichaam martelen met al die spanning. Dat arme schatje ……. Dit moet nog, dat wil ik, we kunnen ‘nog even’, als we niet dan… De druk smoort het moment als een synthetische deken. Je hapt naar lucht, hopend en verlangend naar een ander moment. En doorrr…
Er is maar één remedie; Realiteit inbrengen. Plennen, plennen, plennen. (ja ik weet het, dat schrijf je met een a maar dat wil ik niet) En ik verdom het om goed te plennen, want …. Dan moet ik kiezen.
Er is een verpletterende flow aan liefdevolle fantastische ideeën die de mensheid willen gaan redden. Welke krijgt de aandacht waar íe recht op heeft? Welke inspiratie laat ik sterven? Welke impact ga ik niet maken. Wie laat ik links liggen. Wanneer ben ik een goed mens. Waar ben ik verantwoordelijk voor? Terwijl mijn geïnspireerde geest alles mogelijk ziet, gaat er van alles niet.
Er is maar één keuze; zijn met de pijn van kiezen
—————————————————————————————-
Pas op voor kleine goede ideeën
De goede ideeën, je kent ze wel. Ze liggen met z’n allen vooraan bij mij. Ze roeptoeteren; Dat zou leuk zijn als…! Ik ga nog een keer even… ! Dat kan ik wel gaan doen…! Jaaa!
Ze geven wel veel drukte in een vol hoofd maar bevestigen het idee dat ik een leuk creatief mens ben. Oké, deal. Daar doe ik het voor. Maarrrrr, pas op! Ze leggen een rookgordijn! Ze verbergen en overschreeuwen dat ándere idee, daar rechts achter in de hoek. Dat stille weggedoken grotere idee. Dat wat onduidelijke plan in de wacht. Kijk eens goed. De spetterende spectaculaire ideeën veroorzaken een hoop deining, maar deze in de hoek, waarvan je zegt dat je het niet kan, daar gaan de golven voor opzij, Dat idee is meer je pad dan al die spetters bij elkaar. Het pad van het grotere idee is enger, maar breed. Lijkt moeilijk maar is begaanbaarder dan je denkt. Het maakt dat je voeten de grond raken en indruk maken op de wereld. Ga voorbij aan die kleine ideeën.
———————————————————————————-
Ik vind dit héél erg stom, dus wat is er zo leuk?
Die mensen op FaceBook die kletsen maar over zichzelf, werkelijk de meest domme banaliteiten. Heb ik geen respect voorWaarom boeit me dat überhaupt, waarom zo pissig daarover…
Zij durven!
Nog wat, die mensen met die Walking Sticks, wat een schapen… Vorige week tijdens het lopen in het bos heb ik twee takken gepakt om het toch maar eens uit te proberen. Vijftien kilometer mee gemarcheerd. Er gaat een wereld voor me open. Heerlijk! Ze zijn mee naar huis gegaan om te pimpen en vaker te gebruiken.
Nog meer vooringenomen dommigheid. Jarenlang heb ik geen bladblazer gekocht omdat dat, zoals je weet, voor tuttebellen is. Ik zou iedereen die een beetje groot terrein heeft een bladblazer adviseren. Alle blaadjes en takjes het gras op, wordt allemaal opgesmuld aldaar. Het is mechanisch vegen. Scheelt blaren op je handen en een hoop tijd,.. zonde van al die jaren niet blazen.
Ik kan heel lang doorgaan met van alles stom vinden, medestanders verzamelen en samen gelijk gaan hebben. Maar als ik de klik maak dat alles wat je stom vindt eigenlijk onwetendheid, jaloezie of gebrek aan lef is…. Ohlala, dan wordt het aardig stil en leeg op die tribune. Die blikkies gooi ik eigenlijk naar mezelf. Kijk wat de wereld aan stoms voor je klaarlegt! Wordt wakker. Hoera, ik vind weer iets stom. Waar zit het cadeau?
PS Ik hoop dat je dit een stom stukje vindt.
#Beginbijdewereld.nu
Meer verhalen verschijnen hier op onregelmatige basis
Wil je er niet eentje missen? Mailtje naar info@buitengewoonzijn.nu
onder vermelding van verhalen. Dan komen ze naar je toe in de mail!