Ik heb kiespijn
Ik heb geen tijd. Ik weet het zeker. Ik voel het overal. Is het waar? Geen idee, dit is de standaard. Lekker druk. Te druk. Teveel druk. Hoezo dan blijf ik liever rennen en de adrenaline hoog houden? Hoog, hoog of anders down? Ik realiseer me hoe we ons lichaam martelen met al die spanning. Dat arme schatje ……. Dit moet nog, dat wil ik, we kunnen ‘nog even’, als we niet dan… De druk smoort het moment als een synthetische deken. Je hapt naar lucht, hopend en verlangend naar een ander moment. En doorrr…
Er is maar één remedie; Realiteit inbrengen. Plennen, plennen, plennen. (ja ik weet het, dat schrijf je met een a maar dat wil ik niet) En ik verdom het om goed te plennen, want …. Dan moet ik kiezen.
Er is een verpletterende flow aan liefdevolle fantastische ideeën die de mensheid willen gaan redden. Welke krijgt de aandacht waar íe recht op heeft? Welke inspiratie laat ik sterven? Welke impact ga ik niet maken. Wie laat ik links liggen. Wanneer ben ik een goed mens. Waar ben ik verantwoordelijk voor? Terwijl mijn geïnspireerde geest alles mogelijk ziet, gaat er van alles niet.
Er is maar één keuze; zijn met de pijn van kiezen
Pas op voor kleine goede ideeën
De goede ideeën, je kent ze wel. Ze liggen met z’n allen vooraan bij mij. Ze roeptoeteren; Dat zou leuk zijn als…! Ik ga nog een keer even… ! Dat kan ik wel gaan doen…! Jaaa!
Ze geven wel veel drukte in een vol hoofd maar bevestigen het idee dat ik een leuk creatief mens ben. Oké, deal. Daar doe ik het voor. Maarrrrr, pas op! Ze leggen een rookgordijn! Ze verbergen en overschreeuwen dat ándere idee, daar rechts achter in de hoek. Dat stille weggedoken grotere idee. Dat wat onduidelijke plan in de wacht. Kijk eens goed. De spetterende spectaculaire ideeën veroorzaken een hoop deining, maar deze in de hoek, waarvan je zegt dat je het niet kan, daar gaan de golven voor opzij, Dat idee is meer je pad dan al die spetters bij elkaar. Het pad van het grotere idee is enger, maar breed. Lijkt moeilijk maar is begaanbaarder dan je denkt. Het maakt dat je voeten de grond raken en indruk maken op de wereld. Ga voorbij aan die kleine ideeën.
Nog eentje?
Ik vind dit héél erg stom, dus wat is er zo leuk?
Die mensen op FaceBook die kletsen maar over zichzelf, werkelijk de meest domme banaliteiten. Heb ik geen respect voorWaarom boeit me dat überhaupt, waarom zo pissig daarover…
Zij durven!
Nog wat, die mensen met die Walking Sticks, wat een schapen… Vorige week tijdens het lopen in het bos heb ik twee takken gepakt om het toch maar eens uit te proberen. Vijftien kilometer mee gemarcheerd. Er gaat een wereld voor me open. Heerlijk! Ze zijn mee naar huis gegaan om te pimpen en vaker te gebruiken.
Nog meer vooringenomen dommigheid. Jarenlang heb ik geen bladblazer gekocht omdat dat, zoals je weet, voor tuttebellen is. Ik zou iedereen die een beetje groot terrein heeft een bladblazer adviseren. Alle blaadjes en takjes het gras op, wordt allemaal opgesmuld aldaar. Het is mechanisch vegen. Scheelt blaren op je handen en een hoop tijd,.. zonde van al die jaren niet blazen.
Ik kan heel lang doorgaan met van alles stom vinden, medestanders verzamelen en samen gelijk gaan hebben. Maar als ik de klik maak dat alles wat je stom vindt eigenlijk onwetendheid, jaloezie of gebrek aan lef is…. Ohlala, dan wordt het aardig stil en leeg op die tribune. Die blikkies gooi ik eigenlijk naar mezelf. Kijk wat de wereld aan stoms voor je klaarlegt! Wordt wakker. Hoera, ik vind weer iets stom. Waar zit het cadeau?
PS Ik hoop dat je dit een stom stukje vindt.
#Beginbijdewereld.nu
Meer verhalen verschijnen hier op onregelmatige basis
Wil je er niet eentje missen? Mailtje naar info@buitengewoonzijn.nu
onder vermelding van verhalen. Dan komen ze naar je toe in de mail!